“Sana öyle gelmiş.”“Abartıyorsun, ben öyle bir şey demedim.”

Bu cümleleri öylesine çok duydum ki artık kendi hafızama güvenemiyorum. Kalbim kırıldığında bile kendimi suçlu hissediyorum. Sanki duygularım fazla, tepkilerim yersizmiş gibi. Ama içimde bir yer, hâlâ biliyor: Gerçeklik bükülüyor. Hissettiklerimi küçümseyen bir ses var karşımda – ama artık o sesin sadece onun sesi olmadığını fark ediyorum, yavaş yavaş benim içime de sızmış.

Bu bir savaş. İçimdeki o “belki de haklı” sesiyle, “hayır, sen gerçeği yaşıyorsun” sesi arasında geçen görünmez bir savaş.

Bugün bir karar aldım. Artık kendi hislerime yabancılaşmak istemiyorum. Hissettiğim şey gerçektir. Üzüldüysem, vardır bir nedeni. Artık her şeyden şüphe etmeyi bırakıp kendi iç sesime yeniden kulak vermek istiyorum. Çünkü gerçek, onun sesi değil – benim sezgilerimde, kalbimde ve yaşadığım her anda saklı.

Ve evet, bugün yine kendimden şüphe ettim. Ama yarın… Belki kendime bir adım daha yaklaşırım.