İnanılır Değilsiniz: Ali Tatarlar Ölürken Sustunuz, Şimdi Ağlayanlara Kulak mı Vereceğiz?

Zamanın çarkı acımasızca dönüyor. Adalet terazisi bozulmuş, haklı olan değil, güçlü olan konuşuyor bu ülkede. Oysa biz hatırlıyoruz. Ali Tatar’ı hatırlıyoruz. Onuru elinden alınmış bir subayı. Haksızlığa uğradığını bile bile sustunuz. Bir iftira, bir kurgu, bir kumpasla canına kıydı. O öldüğünde kimse sokaklara dökülmedi, kimse “Bu ülke kahramanlarına ne yapıyor?” diye sormadı. Çünkü ölüsü bile sizden daha dikti.

Sonra ne oldu? FETÖ ile kol kola yürüyenler “Allah affetsin” dedi. Siz de affettiniz. Yetmedi, başa getirdiniz. Meclis kürsülerini, adalet salonlarını onlara tahsis ettiniz. Ezilenlerin, iftiraya uğrayanların sesine kulak tıkadınız. Şimdi mi aklınız başınıza geldi? Şimdi mi gözyaşı döküyorsunuz?

Bugün başka evlatlar için ağlayan anneler var. Haklılar mı? Belki. Ama ne çabuk unuttunuz o zaman ölenleri… Ne çabuk unuttunuz uğruna can verilen onurları. Siz sustuğunuzda biz konuştuk. Siz göz yumduğunuzda biz direndik. Yalana, iftiraya, zulme karşı tek başımıza da olsa haykırdık. Çünkü biz herkes için adalet istedik. Sadece kendimize değil.

İşte bu yüzden muhalifiz. Sağcıya da solcuya da, iktidara da muhalefete de, kim zulmediyorsa karşısındayız. Kim eziliyorsa yanındayız. Kim bir başkasının kaderiyle oynuyorsa, ona karşı durmaktan geri durmayız.

Ali Tatar bir semboldü. Zulmün, kumpasın, sessizliğin sembolü. Onu yalnız bırakanlar, bugün kendileri yalnız kalınca feryat ediyor. Ama inandırıcılığınız kalmadı. Güveniniz tükendi. Vicdanınız iflas etti.

Çünkü siz, sadece başınıza geldiğinde konuşuyorsunuz. Biz ise başkalarının başına geldiğinde de susmuyoruz.